Szanowni Państwo!
Zaśpiewajcie pieśń nową Panu!” (Ps 149,1) – to wezwanie przewija się przez Księgę Psalmów – tak, można powiedzieć, że ten wielki śpiewnik ludu Bożego został napisany jako odpowiedź na wezwanie. Ważne jest to, że człowiek powinien śpiewać Panu. Kiedy właściwie człowiek śpiewa? Jak ludzie doszli do tego, aby nie tylko mówić, ale śpiewać? Człowiek śpiewa, moglibyśmy na to odpowiedzieć, kiedy spotyka go wielka radość. Śpiewa, kiedy musi wyrazić coś, czego nie można wyrazić jedynie przy pomocy zwykłego toku słów. Potrzebuje wtedy nowego wymiaru mówienia, przekazu, który nie rezygnuje z rozumu, ale go przekracza i otwiera nowe możliwości słyszenia. Człowiek śpiewa, gdy chce podarować radość. Śpiewa, gdy chce wyrazić miłość, gdy ma być ona słyszalna. Cantare amantis est – mówi św. Augustyn: Miłość, być kochanym i móc kochać, jest wielką radością, która otwiera w człowieku te nowe sposoby wyrazu. Wezwanie „Zaśpiewajcie pieśń nową Panu!” mówi więc: Pozwólcie się dotknąć bliskości Boga, pozwólcie, aby do waszej duszy dotarła obecność Jego miłości. Pozwólcie napełnić się radością Boga, który się nam ukazuje, który nas stworzył i nas nie opuszcza. Wtedy będziecie Mu śpiewać! (J. Ratzinger, Rzym 22.11.1996)
Drodzy Muzycy Kościelni!
W dniu wspomnienia Waszej Patronki św. Cecylii, dziękuję Wam za wierną służbę ludowi Bożemu poprzez codzienną służbę w kościołach naszej Archidiecezji. Życzę Wam Bożego błogosławieństwa, radości z posługi, pokoju w życiu osobistym, rodzinnym i społecznym. Niech św. Cecylia uczy nas prawdziwej miłości do Chrystusa, miłości, która wszystko zwycięża! Szczęść Boże
Ks. Tomasz